Treba izbegavati sadnju i kasno u jesen, posebno u pojedinim područjima. Tada se korenje teže obnavlja i prilagođava što donosi neželjene posledice
Voćke se sade u doba mirovanja vegetacije u jesen ili u proleće. Bolje je to obaviti rano u jesen nego u proleće, ali ako se odlučimo za proleće, onda to treba obaviti što pre.
Sadnica posađena u ranu jesen, dakle do kraja oktobra, eventualno početka novembra, ima povoljnije uslove za učvršćenje u zemlji i obnovu povređene korenove mreže. Tada je zemljište još uvek toplo i vlažno, pa odmah počinje rast korenja. Njegova mreža obraste tanjim vlasastim korenjem, a na mjstu oštećenja debljih, rane zacele, odnosno razviju se kalusi iz kojih se nastavlja produženi rast novima. Osim toga, iznad njih se slegne zemlja, pa se uspostavi dobra dodirna površina između čestica tla i površine korenja, pojašnjava profesor dr Ivo Miljković u knjizi Opšte voćarstvo.
U rano projeće, pre početka pupenja i listanja, nastavlja se njihov intenzivan rast, mreže mu se razvijaju i postanu sposobne da snabdevaju nadzemni dio potrebnom količinom vode i hranljivih materija.
Zbog navedenog se voćke bolje primaju, a ujedno brže i bolje rastu tokom prve godine nakon sadnje.
Ipak, treba imati na umu da ako se sade kasno u jesen na teškim, dakle ilovastim ili ilovasto-glinenim i vlažnim zemljištima, tada je u severnim i hladnim područjima lošiji uspeh u radu jer se javljaju razne neželjene posledice.
Naime, ako voćke kasno sadimo, kada je zemljište već hladno i previše vlažno, neće odmah početi rast i obnavljanje korenja niti će obrasti novim vlasastim, već tek u proleće kada se tlo zagreje. Za to vreme ono ne da se ne obnavlja, nego na njemu nastaju razne povrede kao što su promrzline, truljenja na mestima gde su povređeni deblji delovi tokom vađenja iz rasadnika ili trapa.
Na ovakvim područjima jesenja sadnja se obavlja samo na vrlo prikladnim lakšim, dakle peskovitim i peskovito-ilovastim zemljištima, koja imaju dobru vodo-propusnost, tj. koja previše ne zadržavaju vodu.
U toplim južnim područjima može se saditi tokom čitave jeseni, pa čak i zimi ako povoljne temperature duže traju, tj. ako su zime blage.
Ranija sadnja u proleće bolja je od tzv. zakasnele jer se mreža obnovi i obraste novim korenjem pre početka rasta nadzemnih organa, pa ih bolje snabdeva vodom i hranivima.
S druge strane, kasna prolećna sadnja ima niz nepovoljnih posledica. Pre svega, koren se ne pripremi i ne ravzija dovoljno, pa ne može nadezemni deo da snabdeva potrebnom količinom vode i hranljivih materija. Naime, rast nadzemnog dela počinje gotovo u isto doba kad i obnavljanje korenja nakon sadnje.
Kada zbog povoljnih temperatura vazduha počne vegetacija nadzemnog dela, onda se od korena zahteva dosta vode. Ipak, kako on još nije sposoban da ga snabdeva vodom, a kamoli hranivima, dolazi do zastoja, usporenja i nedovoljnog rasta mladih voćaka tokom proleća i leta. One u prvoj godini ne postignu dobru, a često ni zadovoljavajuću razvijenost.
Posebno nepovoljna je kasna prolećna sadnja u toplim južnim područjima gde zbog neravnomernog rasporeda padavina često nastupi suša. Mlade voćke nakon sadnje jače trpe od suše, jer im je korenje slabo razvijeno i ima relativno malu apsorpcijsku površinu. Zbog toga se često voćke slabo prime, a ako se i prime, ne postignu u istoj godini dobru razvijenost.
Tagovi
Autorka