Svaki Evropljanin pojede 55 kg soje godišnje kroz životinjske proizvode

Izveštaj Svetskog fonda za prirodu (WWF) pokazao je da stanovništvo Evrope ima malu direktnu potrošnju soje, ali ju zato troše u velikim količinama kao stočnu hranu, navodi Euractiv.

Tema potrošnje ove ratarske kulture postala je aktuelna posle nedavnog pritiska evropskih zakonodavaca da garantuju da proizvodi koje građani EU kupuju, koriste i konzumiraju na jedinstvenom tržištu ne doprinose globalnom krčenju i degradaciji šuma.

Upravo je njena proizvodnja povezana sa pretvaranjem ekosistema u poljoprivredno zemljište što dovodi do oslobađanja zarobljenog ugljen dioksida u atmosferi i uništavanja šuma i džungle.

Mali proizvođači i veliki uvoznici

Više od 80 odsto svetske proizvodnje soje je u Brazilu, Sjedinjenim Državama i Argentini, dok zemlje EU i Ujedinjeno Kraljevstvo proizvode manje od jedan odsto ukupne proizvodnje. To nam pokazuje da su evropske države njeni veliki uvoznici.

Direktna upotreba soje i sojinog ulja za ishranu iznosi 3,5 kilograma po stanovniku godišnje, ali se procenjuje da je oko 55 kilograma ove grahorice ugrađeno u potrošnju životinjskih proizvoda kao što su meso, mlečni proizvodi, jaja i riba iz uzgoja. To znači da Evropljani nesvesno dovode do krčenja šuma širom sveta i doprinose uništavanju prirodnih ekosistema. Dakle, prema Evropskoj federaciji proizvođača krmnih smesa (FEFAC), ova ratarska kultura ima najveći deo u formulaciji krmnih smesa u EU-27 i UK i čini 29 odsto sirovih proteina za upotrebu u hrani.

Evropska komisija je zato prošle godine predložila zakon koji ima za cilj suzbijanje potrošnje proizvoda povezanih sa krčenjem šuma, uz istovremeno podsticanje potrošnje iz održivih lanaca snabdevanja.

Predlog, koji je predstavljen u novembru 2021. godine, bi uveo zahtev da kompanije koje prodaju određene proizvode dokažu da ne potiču iz krčenih šuma.

Rasteretiti poljoprivrednike

Ali, u WWF-u naglašavaju da ovaj zakon ne bi zaštitio druge ekosisteme ugrožene proizvodnjom hrane što je posebno vezano za Južnu Ameriku. Skoro četvrtina uvozne soje s ovog područja dolazi iz Cerrada u Brazilu, koji sadrži mešavinu ekosistema od kojih ne bi bili svi obuhvaćeni predloženim zakonodavstvom.

"Nije potrebno da EU u potpunosti pređe sa soje za stočnu hranu, već da je nabavlja iz već postojećih održivih farmi", istakla je Anke Šulmajster, viši službenik za politiku šumarstva u WWF-u. Naglasila je da bi teret trebalo staviti na institucije EU kako bi to omogućile, a ne na same poljoprivrednike.

Mesni proizvodi imaju najveću koncentraciju ove grahorice ugrađene u proizvod, u proseku 500 grama po kilogramu, ali to nije navedeno kao sastojak na etiketama hrane.

Šulmajster kaže da je neophodno da građani EU i Ujedinjenog Kraljevstva budu informisani o svojoj potrošnji soje i razumeju njen uticaj na životnu sredinu kako bi bili aktivni deo pokreta ka održivoj proizvodnji. Napominje da uravnoteženija ishrana može smanjiti lični uticaj ljudi na životnu sredinu jer bi bila manja potrošnja mesa, a time i soje za stočnu hranu.

Brazilske grupe za zaštitu životne sredine pozvale su proteklu nedelju EU da donese rigorozniji zakon kojim se zabranjuje sav uvoz povezan sa krčenjem šuma.

Što se tiče zabrinutosti institucija i zvaničnika EU zbog poremećaja poljoprivredne industrije zbog krize u Ukrajini, Šulmajster kaže da je još prerano reći kakvi će ti efekti biti na tržištu, ali da se ne treba odreći ekoloških ciljeva. Ova zemlja proizvodi najviše kukuruza za stočnu hranu u Evropi, tako da može postojati dodatna potražnja za sojom, uzrokovana poremećajem u izvozu kukuruza.